Van verschoppeling tot nationaal kampioen

Oktober 2011.

Twee jonge dwergrietvinken liggen op een morgen koud en zieltogend op de grond in de volière. Achteraf bleek dat een aantal jonge roodkoppapegaai amadines het nodig vonden om de nacht door te brengen in het nest van de dwergen, met eerder genoemd gevolg. Ik heb de koude vogeltjes opgeraapt en een tijdje warm geblazen in mijn hand. Langzaam kwam er weer wat leven in. Mee naar binnen genomen en warm gezet in een ziekenboeg, gevoerd met de kropnaald en langzaam kwamen ze weer op gang en gingen de oogjes open. Ze zullen wel opgekeken hebben van die grote handen die als pleegmoeder en vader optraden. Na verloop van tijd, het zal ongeveer twee weken geweest zijn “vlogen ze uit” dat wil zeggen dat ze het bakje in de ziekenboeg verlieten en hun leven verder op stok voortzetten. Het voeren werd steeds makkelijker, binnen een minuut was je klaar. Na een kleine week vlogen de dwergen met je mee door de kamer naar de eetplek op het aanrecht. Na het eten zaten ze voldaan in hun kooi die nu niet meer verwarmd werd.

Normaliter is het afspenen, het leren wennen aan zelf eten, een tamelijk tijdrovende bezigheid, maar bij deze vogels ging dat erg snel en heel natuurlijk. Op een dag begonnen ze zelf te eten van het verstrekte eivoer en gemalen zaad.  Twee dagen heb ik ze nog bijgevoerd en daarna wilden ze dat niet meer en zochten ze hun kostje zelf bij elkaar.

U zult begrijpen dat deze vogels ongelofelijk tam zijn. Ze vliegen iedere dag vrij rond, tenminste als ze dat willen, want het merendeel van de tijd zitten ze in hun kooi. Tijdens de regioshow van de speciaalclub Australische Prachtvinken & Papegaaiamadines had ik de twee dwergrietvinken ingestuurd, ze waren toen net een jaar oud, en tot mijn genoegen werd zilver gewonnen. Bij latere tentoonstellingen, het waren er in totaal 6, werd goud, goud ( landelijk in Soest), algemeen kampioen, districtskampioen stellen en nationaal kampioen in Apeldoorn gehaald. Wat een feest en dat voor een met de hand opgefokt vogeltje. ( en nu ook nog een foto in “Onze vogels”).

Eén van mijn kleinkinderen, die overigens allemaal met de vogeltjes spelen, was met mijn zoon naar Apeldoorn gekomen om een foto te maken van opa die het bondsvaan kreeg uitgereikt. Dit was wel een bijzondere ervaring, wetende dat het meisje erg verlegen is, maar nu de stoute schoenen aantrok en vanuit de zaal naar voren liep om de foto te maken.

Na ieder tentoonstelling zijn de vogels zichtbaar blij weer thuis te zijn. Ze gaan eerst langdurig badderen en na opdrogen komen ze de hele avond bij je zitten. Wanneer een volgende tentoonstelling voor de deur staat gaan ze gewillig de TT kooi in alsof ze uit logeren gaan.

Van vele liefhebbers die mij afgelopen TT-seizoen aanspraken over de dwergrietvinken kreeg ik de vraag hoe ik die vogels zo ongelofelijk rustig had gekregen. U weet nu hoe dat ontstaan is.

 het uiteindelijk resultaat

 Onder het hoofdje "lezingen" staat een item met de naam handopfok. Voor belangstellenden en mensen die graag een soort handleiding willen hebben als gebruik van de kropnaald noodzakelijk is, staat hierin een beschrijving hoe met de kropnaald om te gaan zonder dat er ongelukken gebeuren.