Aymara parkiet. Man en vrouw zijn moeilijk te onderscheiden. Naast elkaar zittend heeft de man eenblauwe gloed op de borst die de pop mist. Het zijn zeldzaam rustige vogels die zich traag over een tak kunnen bewegen als een luiaard. Vliegen kunnen ze zeer snel. Vooral in de schemering worden ze bijzonder levendig. Onderling kunnen ze het goed vinden al kunnen pa en moe af en toe flink tegen elkaar te keer gaan. Na 5 minuten of minder is dat klaar en is alles weer rustig. Ze broeden het leifdt in een donkere kist met wat vers bomenzaagsel op de bodem.

Ik heb deze vogels aangeschaft om een aantal jongen met de hand op te kunnen voeden. Hierdoor worden ze geschikt om vrij in huis te houden en uit de hand te eten. Later meer, als er tenminste jongen komen.

6 juli 2015, de Aymara's hebben een eerste ei. Ze gaan in het broedblok flink te keer. Of dat een aanwijzing is dat de eieren bevrucht zullen zijn weet ik niet, maar het is wel een leuk gehoor. Nu maar wachten tot duidelijk is dat de eieren "leven" bevatten.

Om de dag wordt een ei gelegd totdat 10 eieren in het blok liggen. Ik vind het wat overdreven, maar de aymara's hebben zeker hun zinnen gezet op een groot gezin. ma komt niet meer uit het blok en wordt door pa gevoerd. Haar buik wordt steeds kaler en na een dag of 20 beginnen de veren op har borst en buik weer te groeien. Na 28 dagen komt het eeerste jong uit. Vervolgens om de dag een volgend jong. Het blijft bij drie.... waarom weet ik niet want er zijn 6 eieren bevrucht. De volgende eieren verdrogen door een onverklaarbare oorzaak.

De jongen worden gevoerd met kiemzaad en eivoer. Groente en fruit worden niet gegeten, dat deden de ouders ook al niet voordat ze jongen hadden. Ze groeien als kool maar dat stagneert na een dag of zes. De jongen nemen duidelijk af in gewicht en lijken "bleek "te worden. Twee jongen uit het nest genomen en in de "broedstoof " onder de warme lamp gezet en bijgevoerd met de kropnaald. Na wat aangesterkt te zijn wilde ik ze twee dagen later terugzetten, maar tot mijn schrik was de derde pul dood. Onder in het blok, tegen de wand en tussen de houtsnippers bevond zich een kolonie bloedluizen. Dat waren dus de boosdoeners. Vervolgens eerst alle hokken en nestkasten gecontroleerd maar gelukkig nergens luis. De jongen heb ik toen verder met de hand grootgebracht, waarvan hierbij een fotoreportage.

De ouders zitten weer lekker naast elkaar en maken af en toe ook een beetje ruzie, maar nooit langer dan een paar minuten. Waarschijnlijk doen ze dat alleen maar om het daarna weer goed te maken.

De handopgefokte jongen doen het prima, zijn uiteraard bijzonder tam en voelen zich deel van het gezin.

Na verloop van tijd is gebleken dat de vogels nogal eenkennig waren. Ze vonden mij wel een aardige jongen en kon dan ook alles met ze doen. Mijn vrouw daarentegen kreeg een hekel aan de vogels omdat ze, niet bang als ze waren voor mensen, af en toe de aanval inzette en pogingen deden om mijn vrouw van haar ogen te beroven. Zonder aanwijsbare oorzaak werd de aanval ingezet en moesten de vogels als vervelende vliegen om haar hoofd weggeslagen worden. Dit ging natuurlijk niet lang goed.

Na een inschrijving voor de onderlinge TT, waar goud behaald werd, heb ik de vogels verkocht. De rust was weer weergekeerd.